وقتی پای فرار از چنگال اتش تیز برای من میسر نیست

از بردنگان تا جنجان اتش است و خاستر

بلوط، ان‌نماد هزار ساله و وام دار حیات پیشینیان ما، هر روز مثرد تعرض سود جوبان و اتش افروزان قرار میگیرد و با مادر خویش، زاگرس تنها وداع میگوید.

وقتی در جامعه ای قدر و ارزش یک درخت فهمیده نشود، اینچنین شبانه روز هکتارها از وسعت جنگل های بلوط تجدید ناپذیرش ناپدید میشود.

از بردنگان تا جنجان خاکستر شد و صدای مظلومیت زاگرس، رستم و ممسنی، درختان، پرندگان و .. از این دو شهرستان فراتر نرفت.

حیات زاگرس حیات ایران است و نابودی زاگرس، نابودی وطن. در حفظ ان بکوشیم

امین حیدری