🔰 بیاد هنرمند عکاس و تعزیه گردان توانا : محمود احمدی

محمود احمدی هنرمند وارسته ای بود. از سالهای دور دبستان که او را در” عکاسی پدرام” می دیدم، فردی بود با موهایی پرپشت و سیاه که تناسب موزون و خوش منظری با ریش سیاه و زیبایش داشت. شکل و شمایلش حماسی و به تمثال قدیسین و معصومین در پرده های نقاشی نقالان میمانست. به لطف این هیبت و شمایل خاص و نجیبش، حس خوش آیند و مسرت بخشی به مخاطبش منتقل می کرد . به همه ی اینها تبسم ملیح و همیشگی او را باید اضافه کرد. او این شمایل زیبا را طی سالها حفظ کرده بود.

-در سال هایی که هر کس در شغل های معمولی و شبیه بهم مشغول بود، او با رفتن به سمت هنر عکاسی و راه انداختن عکاسخانه اش، نشان داد که نگاه متفاوت تری نسبت به دیگران دارد ؛ نگاهی سرشار از زیبایی نسبت به زندگی و دنیا.
-نسل ما از زمان تحصیل در مدارس ابتدایی، اولین بار به لنز دوربین عکاسی او خیره شد. بعد از قریب چهار دهه هنوز لحظه ثبت اولین عکس دانش آموزی خود را جلوی لنز دوربین او بیاد داریم؛
دوران جادویی فیلم خام،نگاتیو،ظهور و ثبوت و چاپ 6 قطعه عکس 4×3 سیاه و سفید …
محمود احمدی به موازات هنر عکاسی ، هنر آیینی – مذهبی تعزیه را برای اولین بار بصورت حرفه ای در بابامیدان راه انداخت.او معین البکاء( تعزیه گردان)توانایی بود.
او علاوه بر کارگردانی و میزانسن دادن(هدایت بازیگر در موقعیت های صحنه) برخلاف چهره ی معصومانه و قدیس وارش، مخالف خوان بود و همواره در نقش شمر دیده می شد.
به یکبار با کلاهخود و پر سرخ و جوشن و خفتان و جامه ی سرخ و شمشیر و سپر و دشنه و چکمه ی چرمین و کمر بند پر زرق و برق پهن، وارد معرکه می شد و روی صحنه، بیشتر از دیگران میدان داری می کرد. او اجراهای درخشانی داشت.
هنوز صدای پر صلابت و رجز خوانی هایش در نقش شمر را بیاد داریم. هنوز ضربه ی مهیج شمشیرش را بر سپری که بدست داشت و هماورد می طلبید، خوب بیاد داریم.از طبال، طبل بشارت میخواست و پیاپی رجز می خواند.

-گفتنی است، آیین تعزیه ریشه در روزگار ایران باستان داشته و پیش از واقعه ی عاشورا، مردم ایلات و عشایر مرکزی ایران در سوگ سیاوش پاک می نشستند.
در ایلات ممسنی و بویراحمد، زنان طبق سنت و آیینی کهن،در سوگ سیاوش شاهنامه، سووشون ، خوانی می کردند و بر روی و سینه می زدند و گیسو می بریدند.

• ذکر این نکته خالی از لطف نیست که وقتی فیلم ” طعم گیلاس” شاهکار عباس کیارستمی – کارگردان برجسته ی ایران و جهان- برنده ی جایزه ی اصلی نخل طلای کن فرانسه شد، در جشنواره فیلم
  ایتالیا در مورد صحنه آخر فیلم از ایشان سوال شد که آیا این صحنه تحت تاثیر “برتولت برشت”( نمایشنامه نویس و کارگردان شهیر آلمانی) و تکنیک فاصله گذاری او قرار گرفته است؟! کیارستمی در جواب می گوید:
  خیر!
  تحت تاثیر آیین تعزیه ی ایرانی بودم!

-یاد و خاطره محمود احمدی، هنرمند مردمی، همواره سبز و گرامی🌿

*خسرو حیدری